132 vjet nga hapja e shkollës shqipe
Sot më 7 mars, 132 vjet pas hapjes së shkollës së parë shqipe përkujtojmë me nderim dhe respekt të thellë të gjithë mësueset e mësuesit që me sakrificat, vullnetin dijen e veprimtarinë e tyre e ngritën dhe avancuan shkollës shqipe.
Figura e mësueses, e mësuesit është padyshim figura e veprimtarëve në linjë me atë të çlirimtarëve. Shumë prej tyre qenë të tillë. Mësueset dhe Mësuesit janë në fakt shenja e pashlyeshme e rezistencës sonë intelektuale e politike ndaj pushtuesit. Mësimi në gjuhën shqipe deri në shekullin e kaluar nënkuptonte rezistencë.
Sot, shqiptarët në Preshevë Medvegjë e Bujanoc, Mal të zi, madje edhe në Maqedoni, janë ende në zgrip të kësaj përpjekje.
Shqiptarët në mërgatë edhe pse të vetorganizuar nuk mbështeten sa duhet nga institucionet në Kosovë e Shqipëri me tekste e mundësi të mësimit të gjuhës shqipe për fëmijët e tyre.
Në Kosovë ende shkolla, arsimimi në përgjithësi është larg të qenit në nivelin e aspiratave për dije të nxënësve tanë. Na mungojnë bibliotekat e pasura shkencore për mësuesit e nxënësit, laboratorët e tekstet cilësore. Mësimi vijon të jetë me dy e tre ndërrime.
Arsimi, shkolla shqipe përveç se të shpallet duhet të jetë prioritet kombëtar. Por në çdo përpjekje të tillë po haset në rezistencë të pushtetit që e ka lënë anash.
Shkolla shqipe është vektori emancipues. Është vendi singular nga ku kapërcejmë në universalitetin e dijes. Cenimi i vazhdueshëm i saj na lë pas brenda vetes dhe na ngushton mundësitë e krijimit dhe prodhimit.
Në kujtim të Mësueseve dhe Mësuesve dëshmorë të kombit, urime 7 marsin!
